Nikt nie idzie. Jakub Małecki

   TYTUŁ: Nikt nie idzie

AUTOR: Jakub Małecki 

WYDAWNICTWO: Sine Qua Non

GATUNEK: literatura piękna

STRON: 264

DATA PREMIERY: 31 października 2018

Zdjęcie autorskie Iza w labiryncie książek

Gorąca premiera sprzed kilku dni.

Intensywna promocja od kilku tygodni.

Autor zachęcający do przeczytania w mediach społecznościowych.

Pamięć o moim zachwycie poprzednimi książkami autora.

Bardzo w moim guście szata graficzna.

I pewnie jeszcze kilka powodów by się znalazło, aby sięgnąć po tę książkę.

Czy przypadła mi do gustu?

O tym za chwilę...

W 2016 roku po raz pierwszy spotkałam się z twórczością Małeckiego.

To był "Dygot". I co o niej w tedy pisałam?

Wspaniale oddany klimat opisywanych czasów i mentalność prowincji. Piękny język, mnóstwo "smaczków", które zostają w głowie... to jedna z tych książek, które nie chcesz, żeby się skończyły....

Potem, w tym samym roku, "Ślady":

Cudowna! Jak ten człowiek potrafi pisać! Zauroczona jestem tym, jak autor "bawi się" słowami i jak potrafi przy niewielkiej ich ilości trafić w sedno. W tej książce jest mnóstwo moich ukochanych zdań-petard. Takich, które czytasz i czujesz się jakbyś dostała między oczy.

A w zeszłym roku zaczytywałam się w "Rdzy" i tak o nie pisałam:

To, co mnie zachwyciło w tej książce, to wrażliwość autora. Spojrzenie na otaczający świat, zachodzące zmiany, celność spostrzeżeń i pewna refleksyjność. Często przystawałam, aby się zastanowić. Aby przemyśleć. I to bardzo lubię. Wystarczyło jedno zdanie-petarda, by odłożyć książkę. 

A jaka jest powieść "Nikt nie idzie"  Małeckiego?

Dostałam dokładnie to, co w poprzednich jego książkach. Dokładnie.

Niesłychana wrażliwość autora, zabawa słowami, pełne refleksji spojrzenia na człowieka, dbałość o szczegóły i pełen ciepła klimat książki. Autor ma podobne poglądy na różne sprawy i zbliżone do moich przekonania. Mnie się dobrze czytało. Wszystko pięknie się układało podczas czytania. 

Ale...

Ale po zakończeniu lektury miałam uczucie wtórności. Że czytam tę samą książkę, tylko trochę przeredagowaną.  I to po raz kolejny odniosłam takie wrażenie. Bo po przeczytaniu "Rdzy" pisałam tak:

"Bo z jednej strony bardzo mi ona, "Rdza", odpowiada pod względem wrażliwości autora i jego spojrzenia na świat, a drugiej strony mam wrażenie wtórności. Że to już było. Że czytam o tym samym."

Wtórność i powtarzalność. Nie lubię tego w książkach. Choćby były napisane pięknym językiem i z dużą wrażliwością. I zabrakło mi emocji. I moich, i bohaterów.

Zastanowię się czy sięgnąć po kolejną książkę autora. Choć to już pisałam przy "Rdzy"...