Portret rodzinny. Jenna Blum

TYTUŁ: Portret rodzinny

AUTOR: Jenna Blum

WYDAWNICTWO: Szósty zmysł

GATUNEK: literatura piękna

STRON: 552
Data premiery: 24 października 2018

Zdjęcie autorskie Iza w labiryncie książek

Na tę książkę czekałam z wypiekami na twarzy.

Kolejna powieść, której akcja rozgrywa się podczas drugiej wojny światowej.

I znów są tajemnice rodzinne.

A akcja toczy się dwutorowo:  w latach 90 XX wieku i w czasie wojny.

Życie ludności cywilnej podczas działań wojennych zawsze mnie interesowało.

A gdy już książka dotarła w moje ręce, to moja cierpliwość została wystawiona na próbę.

Na okładce przeczytałam:

"Bestseller na listach NEW YORK TIMESA i BOSTON GLOBE. Zwycięska książka RIBALOW PRIZE".

"Przez cztery lata pracowała {autorka} jako dziennikarka dla Fundacji Shoah Stevena Spielberga, dokumentując doświadczenia ocalałych z Holocaustu".

Powiem szczerze, że po takiej zachęcie nie mogłam doczekać się kiedy zacznę czytać.

Czyli książka powinna mi przypaść do gustu. Zawiera wszystkie elementy, które uwielbiam w książkach.

A tu klops!

Porażka!

I wielkie rozczarowanie!

Powieść ta nie wywołała we mnie żadnych emocji. 

Nie skłoniła mnie do refleksji.

Nie miałam ani jednej łzy w oku i ciarek na plecach.

Nie naszła mnie chwila zadumy.

Nie wywołała we mnie  żadnych innych odczuć, które towarzyszą mi w czasie czytania książek w tematyce wojennej.

Autorka "poleciała schematami". Kobieta, która oddaje swoje ciało naziście, to zawsze kobieta godna potępienia? Czy naprawdę mieszkańcy Weimaru nie wiedzieli co się dzieje w pobliskim obozie Buchenwald? A jeśli już wiedzieli, to przechodzili obok takiej wiedzy obojętnie? Czy patrząc na głodujące własne dziecko jesteś w stanie zrobić wszystko, aby je nakarmić? I wiele, wiele innych pytań...

Postać Anny, która godzi się na bycie kochanką nazisty została spłycona do granic możliwości. Widzimy jej działania, ale czy miała jakieś rozterki? Jakieś przemyślenia? To kilka zdań w całej książce, to trochę za mało.

Trudy, córka Anny, urodzona w Niemczech ogarniętych wojną też jakoś nie wzbudziła mojej sympatii. Jest wykładowcą w USA i zajmuję się historią. Poszukuje swoich korzeni, bo matka nie chce z nią rozmawiać na temat czasów wojennych. Niestety! Bardzo szybko domyśliłam się jak te poszukiwania Trudy się zakończą. I przeżyłam wielkie rozczarowanie, kiedy skończyłam czytać. A przewidywalność to jest, czego bardzo nie lubię w książkach...

Zbyt mało szczegółów oddających klimat opisywanych czasów. A przecież jako dziennikarka pracująca dla  Fundacji Shoah Stevena Spielberga, to miała możliwości dopracowania szczegółów. Przecież rozmawiała z Ocalonymi...

I nawet trudne relacje matka-córka zostały przedstawione tak jakoś beznamiętnie.

I ten wątek romansowy z Żydem... Po prostu banał. Jakby wciągnięty na siłę.

Dla mnie ta książka nie jest ani niesamowita, ani wciągająca, ani wzruszająca. Nijaka. Zmarnowany potencjał.

A jeśli chodzi o codzienne życie obywateli niemieckich w Trzeciej Rzeszy podczas działań wojennych, to zdecydowanie lepiej opisali to Marcus Zusak w "Złodziejce książek" i Janusz Leon Wiśniewski w książce "Bikini". Polecam obie. Zdecydowanie lepiej.

I jeszcze mam uwagę do wydawnictwa. Takiej ilości "baboli" w postaci literówek, brakujących kropek, nadmiaru spacji itp. niedociągnięć, to ja już dawno nie widziałam. Porażka.

Polecam jednak przeczytać! Aby sprawdzić czy mam rację!